Oyggjatíðindi

Lýðarsvegur 19

188 Hoyvík

 

Tlf: 314411

Teldupostur: oyggjat@olivant.fo

Vegleiðing ella villleiðing - valið halgar varierandi framferðarhættir

Í grein míni fyri fáum døgum síðani: Tað er kanska ein hundur – var víst á Óla Breckmann og Sosialurin sum manipuleraðu hvør á serstaka hátt Sosialurin við Eirikki Lindenskov stóð fyri seikingunum, og at enda av 1. mei røðuni á Vaglinum í 1996, tá ÚF við Jógvani Jespersen sløkti ÚF tí tá greinir og harvið avaktualiserar politiskar grenir greinir, sum síðani gjørdist gamlar og minni áhugaverdar, so færru lósu, og sum vælsagtns eisini var hugsanin aftanfyri ´blokaðu´- tiltøkini – antin av persónligum orsækum ellasum meiningin diskussiónir við. 

Gomul perla. Seinast løgd út á netið, 05.08.2015 - 09:23

Meðan sosialurin hevði fragd av, at seinka aktuellar greinir – antin reint blaðmanna ideoti, forfylgilsistrongd, ella stórheitsvanvid: Eg skal vísa honum, at tað eg eri tann, ið bestemmi á blaðnum og allarrminst ein reyður sosialistur úr Porkeri – sonur Danbjøg, sum ætlar sær at dansa í reyðum skóm, hann skal niður við nakkanum í hesum máli. 

Nokk at allir teir føroysku sosialistarnir, og flest øll, ið livdu á tátíðar hungursmørkunum kendu og virdu hann, tí orð og gerningar smeltaðu saman og gjørdist eitt. Pápi og eg gjørdust eitt, tá eg var føddur í 1943, var hann 47 ár og so fingu vit fá orð saman.

Fyri meg virkaði hann næstan guddómmuligur. Og av tí, at vit vóru nógv saman, tá vit vóru saman, og hann ikki var í løgtinginum, har hann heilhjartaður legði alla orku í, vera og gera nakað fyri tey smáu í samfelagnum fram til ólavsøku í 1968, tá hann tagdi og legði pennanar í skuffuna forever, men hann livir enn í hjørtum manna, og sum skriva stóð í sosialurin frá 2013 5. apríl 2013 undir bílæti av honum, greinina átti Torleif Bech bróðir Hilmar Bech, ið flest øll kenna sum lærara og løgtingsmann fyri javnaðar flokkin, tað tíð. Tað var: Johan Danbjørg hevur framvegis (2013) politiska ávirkan meira enn 40 ár eftir, at hann er deyður. Hann sat í løgtinginum frá 1936 – 1968. 

Tá eg enn var óviti, kallaðu hinir óvitanir og eisini mong ung og eldri meg fyri: sinnibabba - tí tey hoyrdi meg mangan siga so, Tey vistu at eg ofta segði so, tí tá dugdi eg enn ikki at tosa reint, so sagt var sinnibabba, ið átti at vera: Finn er góður við babba, men eg lærdi tað skjótt og nýtti tað í yvirflóð til 23. juli, 1972 kom framvið kirkjugarðin eini 20 fet frá okkara gongshur. 

Hann lá fram á kirkjugarðin – segði onki, sjálvt um eg og mín núverandi ekskona gingu ein metur framvið honum, men hann tók seg um hjarta, sum hann plagdi at gera, tí forkálkaðu æðrarnir píndu. Lítla løtu seinrið fór hann á lofti fyri at sova, men í tí, hann skuldi til at leggja, gav hann eitt lítið róp frá sær og doyði. Eg var glaður fyri, at eg var í Føroyum ta náttina og fekk sent honum, ta síðstu heilsanina eitt korter áðrenn hann fór Heim , og at danska konan, ið eg gekk í flokk saman við á Holbæk læraraskúla frá 65 – 69 og sum giftist ein mánað eftir, at prógvini vórðu handa , kundi heilsa upp á hann, enntá í allarsíðstu løtu, áðrenn boð vóru send honum um at koma heim í Harrans heilagu høllir og har bíða eftir konuni , sum hevur tátíðar hungursstøðu kendu Danbjørg, Sosialurin við sínum skandalu blað mál, sum tey gerast gomul missa aktualitetin og týdningin – ella verða devaluerað, tað var eg tíðin útsettur fyri, og eg mátti fleiri ferðir telefonera á redaktióninat, tá 14 dagar vóru gingnir uttan orð ella ei, har Eirikurik hvørja fer, kom við heimagjørdum frágreiðingum, ið lættliga rukku frá Jeruslem til Jeriko. 

- Sera, sera undarligt, tá eg annarsfekk sera positivan kritik av nevndu greinum úr øllum ættum, tí Dimalætting, ið fekk mínar greinir við minni enn einum gigaminutti ímillum fyri hvørja grein, minni enn eitt minut ímillum sum teldupost, og sum ongantíð legi seg á eina ta einastu. 

Har var servicin í topp og er tað – mær vitandi egrein at taka og føla upp á og flest allar vó ru sosialt humanistiskt orienteraði tí eg var sonur Danbjørg – sum eg elskaði og havi einans hevði og havi sera sera góð minnir um, og av somu orsøk gjørdist eg reyður sosialistur við hartbankandi hjarta í vinstru síðu, til eg afturkomin til Føroyar fokusraði og droymdi um at vera á frælsisgøtum fram móti málinum. 

Tann sosialistiki vegurin og frælsigøtan eru farbarar og tær taka tíð at ganga á mál, men hóast tógvi ástríð bæk mong afturstig, so kvinka vit okkum rætta vegin, og meðan sambandsmenn halda, at ferðin fram gongur alt ov skjótt, og kann skaða okkum sum tjóð við tað, at nógv fleiri fara í onnur lond, har tey fara at búleikast, fyri at tey kunnu halda sama niveau, sum Føroyar onnur hava, tí føroyska fíggjarstøðan minnir um rutsjeba á Bakkanum. Langt upp og so við fer niður, tað kitlar í búkium, og mann biðjur um ein túr aftrat. Hava og fáa við tíðini nærum tørv á einum jo-jo fíggjarstýring, so mann betur kann taka ferðina og tey vanvittigu svingini og at koyra við høvdinum millum beinini, men álíkavæl, máti skal vera við. Ikki satt. 

Álvara má vera í galskapinum ella fáa vit ein fíggjarligan spiral, ið einans høgra kann taka, tí teir sita á pengakistunum, ið arbeiðandi fólkið eigur, men sum yvirklassin og høgraloyalir bólkar - heilt lógliga við favoriserandi lógaverkum - meirilutin ræður fyri bólkur, ið útyvir vanlig gott lønaðastørv eisini eru serlig við tað, at vina- og kenningapolitikkur slóar vegin upp á ovastu røkkur.

Yvirklassa vina- og kenningapolitikkur er heilt eftir bókini, sum drigin úr høgrnaasum og skorin til m.a saman við fyrst og fremst sambandsfólkum og støkum brotnum nkørum, ið upp til valið tykjast at veras í øllum politiskum litum, so teir ikki eru ólíkir ælaboganum : vakrir, men boðandi frá regni. Akurleikin dregur veljarar til sín ávaldegnum oer tí ógvuliga eftirtraktaðir eisin nú fram til 1. sep. Fosturlandskærleikin eru seinnu árini mest sum stagneraður og samstundis eru vælstandsmøguleikarnir øktir munandi, og tað er sera gott og til at frøast yvir. Dagarnir og, ánar eftir valið verður politisku sjónleikinir gloymdir og gott goymdir til næstu ferð, tí tá showið er av fyri hesu ferð. Skal tað skrín gloyma showið, sum fyrst verður tikið fram aftur og serverað við onkrum góðum tiltøkum – um teir verða valdir.

Fólkið trýr, at agatiónin bæði er rein og sonn, fýra mánaðar eftir síðsta val, vistu øll fyri likam og sál, fyri eygu og oyru, so atkvøðurna automatiskt uttan hóvsták kunnu stýrast, har tær vera ynsktar at havna og langi sjónleikurin liggur frá realiteternes verden og uttan nakran gjøgnumgangandi og uppklárandi ætlanir, ið flokkanir hava og sum liggja læstar í skuffum og skápum og fyri alt í verðini mugu goymast har til eftir valið, og annars kunnu støvast av inntil næstu fer við teimum pørtunum, ið ryggaðu væl við síðsta væl og streymlinjað eitt nýtt show, ið kann útloysa atkvøður fyri ynskta flokki og útvela egnan flokstal í einari stødd, ið ikki er til at koma uttanum. 

Fidusirnar eru meinlíkar Petur Fidus. Og fólkið sær út til at njóta undirhaldandi spælið, sjálvt um tað líkist absurdum teatri, hvørjaferð miðal og lægri stættunum sum mr. and mrs. Sjokk, og við pengaelituni í føraratroyggjunum. Einki nýtt fyrr enn verandi sjálvútnevndu vinnarar bíta um pláss við teir, ið bera byrðarnar við minstu løn ella minstuløn.

Part of the peoples history in 150 years from 1850 to year too 2 thousand to understand the people´s development from generel poor til partvístum fátækumørk ella frá heilt mongum í fátækum korum – kanska fleiri enn helvtin av øllum fólkunum, og nú helst niðanfyri 5%. Tað eru ikki nógv, men fyri hin einstaka er støðan nógv verri, enn hon var fyrr, tí tá vóru so mong í somu fátøku nærum vónleysu hungursstøðu, meðan tey í dag eru tey eru væl meiri sjónlig í almennum, í skúlum og almennum samanhangum, í ítrótti til fimleik, bóltspæli, til guðstænastu og í dansi, so vónandi sita nøkur prosentir samlaði í hjørtum gott og trygt goymt langt inni í bróstunum, og tí varð støðan kanska lættari at bera tá tey fátøku – í stórari mongd, vóru saman, stríddist saman og deildu alt. 

Men í dag kunnu vit konstatera, at ríkidømi ikki automatiskt førir til størri solidaritet. Heldur øvugt. Men hví tað Jú menniskjalyndi er ikki kærleiksfult, men egosentris meira vil hava meira, so ikki hjálpir at fara til ella á annan hátt vanta sær nakað higanífrá. Skulu tey fátæku vænta sær hjálp, so skulu tey fara til tey, ið fækst eiga. Tað eru tey, ið fegin vilja geva nakað og annars lyfta og lætta um við gleði og við brosandi varrum við tøkk fyri, at tey fungu og fingu loyvi og høvi til at elska næstan sum sjálvan seg , áðrenn dómadagur upprennur, og tileinkisgerðinav heidnum og vantrúgvandi verður verunleiki. 

Tað letur til, at forholsvís mong á okkara liva og láta á breiða vegi, tí tey velja og vilja ta. Hetta er djúpt tragist, men tá Guð ikki vil tvinga nakran tilat ganga á smala vegi, i er einasta møguleiki , ið førir til og inn í Ríki Guðs. Fortvivlandi og ræðuligt er vitanin um, at so mong verða pínd og tileinkisgjørd, tá Guðs andi vísir vegin hvørja einastu løtu líka til hurðin til Paradís verður latin aftur eftir at sinasti frelsti persónur er komin inn í heilagu høllir Guðs og lovsangurin ljómar. 

At mong avnokta Guð, eftir at hava fingið lov frelsu, fyrigeving og ævigt liv, men ikki vilja trúgva, men eru og veja heldur avmarkaða lívið á jørðini við deyðanum sum lívsins endastatión. Tey vilja jarðiska lívið, og sigs seg vera nøgd við lívið, sum lívið nú einaferð er, og síðani tjav-tjav og so einki. Hesu fá tað, ið tey vilja hava, men óskiljandi og ørt, men vegna lítið og einki sjálvi, um nakar ikki vil bera krossin.Vit kunnu við grátandi ella mílandi rødd appelera til at skifta kós meðan tíð er til tess, sum onkur plagar at siga, ið líknandi støðum, at vit kunnu toga hestin til trogi, men vit kunnu ikki tvinga hann til at drekka. Og so er.

Og so eru tað fríteinkjararnir, í gódtak eina útlæru eina menniskja skapta kla seg til alt, sum til. Hesi útviklingstrúgvandi hava ikki skilt, tað kendu, útviklingslæru, sum er nærum onki í vavi, men gjøgnum milliardir hevur av árum er plasera i Guðs stað. Men eg sjálvur – og mong, við halda, at vurderingin er samd vid hann – sum fyrstur segði eftirfylgjandi, men sonnu orð, at einki kemur av ongum uttan lummaull-

Og so til hægsta kristna dupulta kærleiksboðið. Ið einki menniskja kann broyta:
Jesus sigur at tú skalt elska Gud við øllum, sum tú kanst uttan mørk – also markleyst.

Og so er eitt, ið er eins høgt. sum fyrrnevnda fyrstipartur, og tað sigur, at tú skalt elska næstan við allari og fullari megi eins og teg sjálvan, og hetta er lætt at fata, men sera sera trupult at liva fult og heilt eftir, men við Guðs hjðalp fer at at ganga.

Men eg stúrsaði við tvær ferðir bara í juli mánað- har tveir prædikantar – báðir limir og leiðara í brøðrasamkomuni fasthildu, at har tók Jesus altso feil. Hvørjar keldur teir hava liggjandi inni við, prógvar tað, at gerningar ikki frelsa. Heima í skuffum og skápum, eigur at koma fyri ein dag, so onnur enn brøðirnir kunnu fáa innlit í nýggju lø er nemliga hon at eingin sleppur í Guds riki uttan a hava gjørt góðar gerningar, ið Jesus kunnar um í dómadagstalu, har hann m.a. skir menniskjuni í tveir bólkar: ein til høgru og ein til vinstru, og so tekur hann og við dømum prógvar hann kørlejksloysi.

Tey hava hvørki vitja ella givið svongum at eta eingin næstakærleiki- Og tey fáa boðini um at fara avstað til myrkursins harra, ið tey hava virkað saman við alt lívið, og soleiðis fara tey innar í gloymskunnar hav. Sanniliga ein ræðligur, men sjálvunbið. Sjálvmorð. Síðani er tað, tey hóast alt mongu, sum við trufesti hava gingið í Jesusar fótasporum og undirskriva ella saman við Jesusi feiðra endaliga sigurin, friðin og gleðina. 

Altíð saman við einum djúpum og ævigum kærleiksríkum lovsangi saman vi halleluja litar vakra sangin, og sum syngur uttan íhald til Frelsarans lov og prís. Amen – í Jesu navni. Amen.

Dagfinn Danbjørg.