Tí mugu vit hava færri sjúkrahús
Fyrr søgdu vit, at ein lækni var ein sum opereraði fólk, har orðið ”fólk” fevndi um alt frá iljunum upp í nakkan. Soleiðis er ikki longur. Nú eru læknarnir serlæknar, hvør á sínum øki. Tíðin tá tú fylti sjúkrahúsini við læknum, sum allir dugdu tað sama, er farin, og hetta skapar trupulleikar í einum so lítlum samfelag sum okkara. Vit mugu hava læknar til øll sløg av sjúkum og vit mugu eisini hava nóg mikið av sjúklingum við øllum hesum sjúkunum, fyri at læknarnir kunnu halda sín fakliga førleika við líka. Úrslitið er tað løgna, at vit kunnu standa og mangla bæði læknar til sjúklingarnar og eisini sjúklingar til læknarnar. Vit eru snøgt sagt ein ov lítil eind til hesa nýggju tíðina innan sjúkrahúsøkið, men kortini hava vit megnað at býtt hesa lítlu eindina sundur millum trý sjúkrahús.
Eg skilji væl, at fólk í teirri tíðini, tá læknar vóru ”multikunstnarar” og ferðasambandið var vánaligt, høvdu ynski um at hava fleiri sjúkrahús í Føroyum. Tað sum eg harafturímóti ikki skilji, er at tað framvegis nærmast er sett bann fyri at viðgera spurningin, um vit eiga at leggja sjúkrahús saman, nú ferðasambandið er heilt nakað annað enn tað var, og tað læknaliga fakið er ikki longur egnað til smáar eindir.
Norðurlond vilja samstarva
Sum limur í Norðurlandaráðnum hoyri eg ofta orðið ”grensehindring”. Tað ræður um at fáa allar forðingar burtur, sum gera tað trupult hjá norðurlendingum at flyta seg frítt ímillum Norðurlond. Tú skalt kunna búgva í einum landi og arbeiða ella ganga í skúla í einum øðrum landi. Tú skalt eisini kunna flyta á gamalsaldri, uttan at missa rættin til pensjón ella aðrar veitingar.
Eisini innan sjúkrahúsøkið verður tosað um ”grensehindring”. Vit skulu samstarva um at veita eina so dygdargóða tænastu sum til ber. Eg hoyrdi ein danskan politikara siga á einum fundi, sum eg var á: ”Hví skulu vit í Danmark uppbyggja ein førleika at basa einum ávísum slagi av krabbabeini, tá heimsins besta viðgerð fyri somu sjúku fæst í Lund”?
Spurningurin hjá teimum er ikki, um viðgerðin er donsk, svensk ella norsk. Einasta málið er at fáa sjúklingin frískan. Í onkrum landi eru tey komin langt á einum øki og í onkrum øðrum landi eru tey komin longri við viðgerðini av aðrari sjúku. Hvat er tá meira natúrligt enn at samstarva?** Hetta er nakað av tí, sum arbeitt verður við í tí norðurlendska samstarvinum. Norðurlond ásanna, at 25 mió. fólk er ein ov lítil eind til dupultfunsjónir. Men her í Føroyum stríðast við enn við spurningin, um vit skulu hava eitt, tvey ella trý sjúkrahús til 49.000 borgarar (altso umleið 1/500 av samlaða fólkatalinum í Norðurlondum).
Sjúklingurin í fokus
Tíðin má vera komin, hvar ið vit sleppa øllum dupultfunsjónum á sjúkrahúsøkinum. Vit mugu seta okkum sum mál, at vit skulu ongar dupultfunsjónir hava í Føroyum og vit skulu menna samstarvið við sjúkrahús í okkara grannalondum. Høvuðsendamálið má ikki at vera grundað á spurningin um arbeiðspláss skulu tryggjast her ella har, men alt má snúgva seg um at gera sjúklingar frískar.
Helgi Abrahamsen
Løgtingsmaður
Strendur
